Η ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΤΟΥ ΡΕΜΠΕΤΙΚΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΜΕΤΑΞΑ

Το έτος 1936 επήλθε η απαγόρευση του ρεμπέτικου τραγουδιού από τον δικτάτορα Μεταξά.

Ήταν πολλές οι φωνές που ζητούσαν να σταματήσουν να γράφονται ρεμπέτικα.

Και μάλιστα στις εφημερίδες γινόταν πραγματικός πόλεμος για να σταματήσει (η χυδαία αυτή ανατολίτικη μουσική) όπως την αποκαλούσαν.

Βέβαια με διάφορα τεχνάσματα και προφάσεις οι συντηρητικοί τότε κύκλοι της Ελλάδας κατάφεραν να σταματήσουν την δισκογραφία ρεμπέτικων τραγουδιών.

Οι Τούρκοι απαγόρευαν τους αμανέδες γιατί ήταν λέει Ελληνικοί.

Οι Έλληνες απαγόρευαν τους αμανέδες γιατί ήταν ξενόφερτοι ,δηλαδή  Ελληνικοί.

Αλαλούμ…..

Άρχισε τότε και ο διωγμός των ρεμπετών.

Έκλειναν τους τεκέδες και κυνηγούσαν αυτούς που τραγουδούσαν ρεμπέτικα τραγούδια.

Συγκεκριμένα τον Μάρκο Βαμβακάρη τον ανάγκασαν να κλείσει την ταβέρνα που διατηρούσε τότε και έπαιζε εκεί μαζί με την κομπανία του.

Και όλα αυτά βέβαια γινόταν διότι τα ρεμπέτικα τραγούδια ενοχλούσαν τους κυβερνώντες δικτάτορες.

Άρχισε λοιπόν και η λογοκρισία όσων τραγουδιών ετοιμάζονταν να γραφούν σε δίσκους.

Όσα τραγούδια μιλούσαν για χασίς, για φυλακή, για φτώχεια , για μετανάστευση,

Ακόμα και για την ζωή του ρεμπέτη, απαγορευόταν και καταστρεφόταν δημόσια.

Έτσι οι συνθέτες οι ερμηνευτές και γενικά οι συντελεστές του ρεμπέτικου τραγουδιού αναγκάστηκαν να συμμορφωθούν σύμφωνα με τις διατάξεις του νόμου.

Δύο όμως απ’ αυτούς και συγκεκριμένα ο Βαγγέλης Παπάζογλου και ο Γιοβάν Τσαούς δεν καταδέχτηκαν να υποβάλουν τραγούδια προς λογοκρισία.

Υπήρξαν βέβαια και άλλοι δημιουργοί οι οποίοι με τεχνάσματα στον στίχο περνούσαν μηνύματα μέσα από τα τραγούδια τους (τραγούδια που όποιος τα άκουγε τα περνούσε για ερωτικά, για χιουμοριστικά ,για το κρασί, τις ταβέρνες, κ.α.)

Όπως π.χ. (Χτίζουν και γκρεμίζουν κάστρα, νύχτωσε χωρίς φεγγάρι, μην απελπίζεσαι, και άλλα πολλά).

Ακόμη και σήμερα κάποια από αυτά τα τραγούδια ακούγοντας τα κάποιοι δεν μπορούν να καταλάβουν το νόημα τους.

Η πραγματική αιτία βέβαια της απαγόρευσης ήταν άλλη.

Η δικτατορία του Μεταξά με πρόσχημα τα χασικλίδικα τραγούδια και τους <ξενόφερτους αμανέδες> όπως τους αποκαλούσαν προσπάθησε να βάλει τέλος σε ένα είδος τραγουδιού πού ενοχλούσε τους κυβερνώντες και τους υπενθύμιζε τις μεγάλες ευθύνες που είχαν όταν διαπράχθηκε το μεγάλο έγκλημα, η μεγάλη εθνική καταστροφή του 1922.

Επιπλέον τα τραγούδια αυτά ήταν επικίνδυνα και σε κοινωνικό επίπεδο διότι κατάφερναν να γκρεμίσουν το τείχος που χώριζε τα κοινωνικά τότε στρώματα και να λειτουργούν ενωτικά όχι μόνο σε αυτούς πού ζούσαν εξαθλιωμένα στις διάφορες συνοικίες των προσφύγων αλλά και γενικά σε όλο τον κόσμο.

Η ζημιά όμως είχε ήδη γίνει.

Διότι δεν επηρεάστηκε μόνο ο στίχος των τραγουδιών, αλλά και η μελωδία τους.

Κάτι το οποίο δεν αποκαταστάθηκε ποτέ.

Τελικά η νέα τάξη πραγμάτων πέτυχε τον σκοπό της και κατάφερε να φέρει την δυτική κουλτούρα στην μουσική.

Έφερε την ευρωπαϊκή μουσική και την επέβαλε ως την μόνη μουσική που επιτρεπόταν.

Και έτσι το ρεμπέτικο τραγούδι άρχισε σιγά σιγά να εξαφανίζεται για να αναβιώσει πολύ αργότερα από ανθρώπους που τους αξίζει αναφορά στο όνομα τους.

(Γι’ αυτούς τους ανθρώπους θα μιλήσουμε σε κάποιο άλλο άρθρο, για να τους αποδώσουμε την τιμή που τους αξίζει).

Η λογοκρισία παρέμεινε μέχρι τίς δεκαετίες του 70 και του 80.